ห้องแห่งความทรงจำ "๑๔๑"

เนื้อเรื่อง

ณ ชั้น4อาคาร1ของโรงเรียนบดินทรเดชา (สิงห์ สิงหเสนี) ห้องด้านซ้ายสุดของอาคาร เด่นหราอยู่เบื้องหน้า ป้ายสีน้ำเงินมีตัวเลข 141 เขียนเอาไว้อยู่  โต๊ะเรียนไม้สีน้ำตาลเข้มวางกระจัดกระจายในวันที่เด็กนักเรียนสอบเสร็จ อีกไม่นาน ก็คงจัดเรียงกันในวันหนึ่ง ที่ประจำที่เด็กๆม.3/1เคยนั่ง บัดนั้นก็คงถูกสับเปลี่ยนเละเทะไปหมดแล้วกระมัง โต๊ะไม้ฝุ่นเริ่มเกาะจับบางๆจนหนาเตอะเพราะไม่มีใครดูแลเอาใจใส่ ในยามค่ำคืน แสงจันทร์สาดส่องลงมายังโต๊ะไม้นั้น ทอประกายแสงนวลอ่อนสวยงามอย่างน่าประหลาด โต๊ะทุกตัวในห้องส่องประกายระยิบระยับดั่งดวงดาวในท้องนภาอันกว้างใหญ่นั่น กระดานดำส่องแสงอ่อนๆ พอที่จะมองให้เห็นดวงจันทร์นอกหน้าต่างที่สะท้อนเข้ามาในกระดานดำ หารู้ไม่ว่า ในกระดานดำนั้น กลับมีเงาของเด็กๆฉายอยู่ เด็กที่กำลังวิ่งเพ่นพ่านไปมา บ้างก็คุยกัน บ้างก็วิ่งไปเอานู่นเอานี่
และในค่ำคืนที่เงียบสงัดเช่นนี้ ถ้าเราได้ลองฟังดูดีๆ จะได้ยินเสียงเด็กๆคุย หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
"อ้าว เฮ้? งานส่งวันนี้นะ เร็วเข้า"
"ไหนๆ ฉันลอกหน่อยสิ"
"นี่แก หัดทำเองซะบ้างเหอะ!"
ใช่แล้ว กระดานดำที่คอยมองเด็กๆในยามที่พวกเขา เรียน เล่น นอน หรือมองออกไปนอกหน้าต่าง กระดานดำเห็นทุกๆอย่างที่พวกเด็กๆทำ และเก็บภาพนั้นไว้ แล้วฉายขึ้นใหม่ ในวันที่เด็กๆต้องลาจากห้องนี้ไป ฉายซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้จบในยามค่ำคืนที่แสนเศร้าและเงียบเหงานี้
(*ต่อไปนี้ จะเป็นต่อละนะ คนที่อ่านอันแรกก็อ่านต่อได้เลย **ต่อไปจะเป็นการบรรยายอย่างจินตนาการล้ำเลิศ โปรดอย่าใส่ใจหรือคิดมากมาย)
เงาหญิงสาวทาบทาอยู่ที่พื้นไม้ ชุดยาวสีขาวต้องแสงจันทร์พัดพริ้วตามแรงลม ผมสีนิลยาวลู่ลม ดวงหน้านวลขาวที่โดนแสงจันทร์สาดส่อง นัยน์ตาสีดำสนิท ทอดมองมาในห้อง เหมือนจะมีน้ำใสๆคลออยู่ที่เบ้าตาของเธอแต่ก็มิได้ไหลออกมา ปากสีชมพูอ่อนอิ่มเอิบขยับรอยยิ้ม เมื่อเห็นภาพบนกระดานดำ ภาพของเด็กหญิงสองคนและเด็กชายอีกหนึ่งคน กำลังนั่งคุยกัน ภาพในตอนนี้ เป็นภาพของห้องเรียนในครั้งก่อนจะเริ่มการสอบปลายภาค เด็กหญิงคนแรกใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม คนที่สองหัวเราะขบขัน และเด็กชายคนที่สามกำลังนั่งเล่นบนโต๊ะเรียน แต่ไม่นาน เด็กทั้งสามก็ต้องลุกออกไป นั่นเป็นภาพสุดท้าย ก่อนที่กระดานดำจะกลับไปเริ่มต้นฉายภาพขึ้นใหม่อีกครั้ง
"เย้ นี่คือห้องของพวกเรา 3/1!"
"ว้าว ห้องใหญ่เป็นบ้า"
"หลังห้องพวกเราจองเล่นบอลนะเฟ้ยย"
ภาพเด็กๆวิ่งเข้ามาในห้อง ทุกคนใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส บางคนวิ่งไปจองโต๊ะ บางคนเดินสำรวจภายในห้อง บางคนชะโงกหน้าออกไปนอกหน้าต่าง
รอยยิ้มหญิงสาวกว้างขึ้นทุกขณะ ตาก็ยังคงมองดูภาพบนกระดานดำซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนกับว่าเธอจะไม่มีวันลืมภาพนั้นออกไปจากใจได้เลย ริมฝีปากของหญิงสาวเริ่มขยับ เสียงหวานดังออกมาแผ่วเบาเหลือเกิน...
"ขอบคุณมาก...ทุกคน ขอบคุณที่รักฉันดั่งเช่นเพื่อนพ้อง จวบจนวันสุดท้ายที่ต้องจากกัน" เมื่อสิ้นเสียง นัยน์ตาสีดำหลุบลง แล้วน้ำตาใสๆก็ไหลรินลงมาอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง พร้อมกับเรือนร่างบางของหญิงสาวก็ค่อยๆจางหายไปช้าๆ จนกลายเป็นฝุ่นละอองส่องแสงประกายระยับแล้วค่อยๆเลือนหายไปราวกับไม่อะไรเกิดขึ้นในยามราตรีนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างสงบนิ่ง ฝุ่นละอองที่ส่องแสงประกายที่โต๊ะไม้หายไปทีละโต๊ะทีละโต๊ะ ภาพเด็กๆบนกระดานดำหยุดฉายและดับลง ห้องทั้งห้องได้เงียบสงัดลงแล้วจริงๆ...
แต่ในทุกค่ำคืน จะมีเสียงของเด็กๆดังเบาๆออกมาจากห้อง และโต๊ะไม้จะส่องแสงประกายขึ้นเรื่อยๆ โดยมีผู้ชมเพียงหนึ่งเดียว นั่นคือ ห้อง141
"แฮะๆ ต้องจากกันแล้วสินะ ไว้เจอกันใหม่นะ141 บ๊ายบาย"